W środę popielcową rozpoczął się Wielki Post. Szczególny czas przygotowania do najważniejszych świąt. Czas, żeby przypomnieć sobie, że Bóg zawsze jest przy człowieku. Wybrał nas i kocha tak bardzo, że pozwolił, by ta miłość doprowadziła na Krzyż Jego Syna. To wszystko będziemy na nowo przeżywać w czasie wielkopostnych nabożeństw rozważając mękę i śmierć Jezusa Chrystusa. To jednak nie tylko czas pokuty rozumianej jako zadośćuczynienie i naprawianie popełnionych błędów. Jest to przecież również czas postanowień, przemyśleń i refleksji nad codziennością. Czas zatrzymania i chwilowego odpoczynku od nieustającego pośpiechu.
Dla nas pielgrzymujących jest to też znak, że kolejne wyjście na szlak zbliża się wielkimi krokami. Być może właśnie te czekające nas czterdzieści dni pozwoli także zaplanować i rozważyć czy także i tym razem uda się wyruszyć. Mamy też czas na to, by uświadomić sobie, że mimo iż na co dzień żyjemy w różnych miejscach i środowiskach, jesteśmy pielgrzymkową wspólnotą. Grupą, która powinna wspierać się wzajemnie, podnosić na duchu i wyciągać pomocną dłoń w stronę brata czy siostry gdy tego potrzebują.
Post to rezygnacja z różnych przyjemności, która przynieść ma wolność i radość. Uświadamia nam, że po czasie wyrzeczeń, a niejednokrotnie cierpienia następuje zmartwychwstanie. To, które czeka nas na końcu ziemskiego pielgrzymowania, ale także to, które dokonuje się w codzienności. Niech więc ten czas będzie dobrym przygotowaniem, pełnym refleksji, spotkań z drugim człowiekiem i oczekiwaniem związanym z wyrzeczeniami, których uwieńczeniem będzie wyśpiewane radosne alleluja w wielkanocny poranek.
